"บทกวีฉันไพเราะยามมีทุกข์"
เป็นบทกวีไร้ฉันทลักษณ์
และในทุกๆ ความงามที่หัวใจฉันเคยสัมผัส
ตลอดชีวิตจนอดีตจนถึงจุดจบ
จะต้องมีความงามของเธอเด่นอยู่ในมุมใดสักมุม
ในพิพิธภัณฑ์แห่งความปีติของฉัน
ฉันเชื่อ สักวันฉันจะต้องพบความงามอื่นๆ
ที่จะทำให้พิพิธภัณฑ์แห่งนั้นเต็มขึ้น สมบูรณ์ขึ้น
แต่การรับรู้ถึงความงามใหม่ๆ นั้น
คงจะไม่สามารถเกิดขึ้นได้
หากขาดซึ่งบทเรียนและประสบการณ์
ที่เกิดจากความงามของเธอ
ตลอดชีวิตจนอดีตจนถึงจุดจบ
จะต้องมีความงามของเธอเด่นอยู่ในมุมใดสักมุม
ในพิพิธภัณฑ์แห่งความปีติของฉัน
ฉันเชื่อ สักวันฉันจะต้องพบความงามอื่นๆ
ที่จะทำให้พิพิธภัณฑ์แห่งนั้นเต็มขึ้น สมบูรณ์ขึ้น
แต่การรับรู้ถึงความงามใหม่ๆ นั้น
คงจะไม่สามารถเกิดขึ้นได้
หากขาดซึ่งบทเรียนและประสบการณ์
ที่เกิดจากความงามของเธอ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น