บทกวีรำพึงโลก

 

 

ฤดูหนาวไยเยาว์นัก ฤาสำลักฤดูกาล

ความหนาวเคยยาวนาน กลับอุ่นเนื้อไม่เหลือรอย

ซีกโลกอีกซีกเล่า พายุเป่าให้ฝนปรอย

ก่อนหนักมิใช่น้อย เห็นแต่น้ำที่ท่วมนอง

แหละนั่นทอร์นาโด ฉีกไม้โตเช่นใบตอง

ยิ่งคนแทบหล่นกอง กับพายุพะเยิบกาย

ว่าโลกวิปริต ว่าอาทิตย์เกินเสี่ยงทาย

ว่าโลกใกล้มลาย ว่าเลวร้ายหายนะ

ใดหนอได้ก่อการณ์ ใดสามานย์-สมถะ

ร่วมโลกร่วมภาระ ชั่วขณะกาลทลาย

เปลวร้อนทะลวงโลก ทะลักโศกทะเลทราย

พายุยิ่งสยาย หิมะหน่ายปวงร้อนหนาว

จึงโลกไม่รับรู้ ใดจะอยู่จนยืนยาว

ใดลับกับห้วงหาว ฤาโลกร้าว-โลกไม่รู้

เมื่อใดคืนสมดุล ใดค้ำจุนได้บุญชู

ฉวยบาปปราบริปู ใดกอบกู้อนธกาล

รำพึงมาถึงโลก พญาโศกแผ่ไพศาล

โหมโรงเยี่ยมวิมาน การเริ่มต้นหนสุดท้าย.

 จากบทกวี บ้านเก่า โดยโชคชัย บัณฑิต