บทกวี ม้าก้านกล้วย

 

 

 

 

 

หญ้าและนาข้าว
ช่างเหน็บหนาวเสียจริงหนอ
หนาวรักและหนาวรอ
เมื่อไหร่หนอนกจะมา...

นกทุ่งเคยเนาถิ่น
มีแผ่นดินและดงหญ้า
มีฝันและเมฆฟ้า
มีวิญญาณ์และเสรี


วันลมกระหน่ำโลก
กระโชกทุ่งกระชากวิถี
ทุกข์ย่ำชะตายี
นกจึงหนีไปนับนาน

นานนักที่เหน็บหนาว
เพลงใบข้าวและหญ้าขาน
ร่ำเรียกด้วยร้าวราน
ทุ่งสะท้านโลกสะเทือน

นกเอยหนอนกทุ่ง
เจ้าพลัดทุ่งสู่ไพรเถื่อน
เถื่อนไพรไร้รังเรือน
หรือพบเพื่อนอยู่เกลื่อนไพร

ไพรพนาแห่งนาคร
เจ้าหลบนอน ณ หลืบไหน
บ่วงแร้วแห่งพรานใด
ดักเจ้าไว้หรือนกเอย

  โดย ไพวรินทร์ ขาวงาม